Το τέλος για σένα έρχεται, η κρίση κορυφώνεται και εσύ νιώθεις πως αυτές είναι οι τελευταίες σου σκέψεις. Όταν περάσει νιώθεις εξαντλημένος σαν να μόλις έτρεξες ένα καλό κατοστάρι. Πόσοι άραγε έχουν βιώσει τουλάχιστον μια φορά αυτό τον δαίμονα του πανικού;
Η πρώτη μου κρίση εμφανίστηκε μετά από μια περίοδο μεγάλου πένθους, όταν έχασα ένα πολύ κοντινό συγγενικό πρόσωπο κοντά στην ηλικία μου. Ήμουν 22 χρονών. Ήμουν στο κομμωτήριο όταν ένιωσα να χάνομαι. Οι παλμοί μου ανέβηκαν, η όραση μου θόλωσε, ένιωσα έναν βασανιστικό κόμπο στο στομάχι και πετάχτηκα τρέχοντας έξω, βάζοντας τα κλάματα. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Την Πρωτοχρονιά ξανάνιωσα τα ίδια συμπτώματα σε τριπλάσιο βαθμό. «Αυτό ήταν, πεθαίνω» σκέφτηκα. Έτρεξα στους δικούς μου και τους ζήτησα να με πάνε επειγόντως στο νοσοκομείο γιατί πεθαίνω. Πήγαμε στα επείγοντα του Νοσοκομείου Αλεξάνδρας, όπου εξετάζοντας με οι γιατροί δεν μου βρήκαν τίποτα όπως ήταν αναμενόμενο. Τις επόμενες ημέρες ξυπνούσα πάντα με αυτόν τον άτιμο τον κόμπο.
Λίγες εβδομάδες μια νέα κρίση πανικού με οδηγεί να καλέσω μόνη μου το 166 γιατί «πεθαίνω». Το ασθενοφόρο ήρθε και αυτή τη φορά με άφησε στα επείγοντα στο Τζάνειο. Περιμένοντας ξαπλωμένη πάνω στο φορείο να με εξετάσουν ένιωσα μια ασφάλεια. «Είμαι στο νοσοκομείο. Δεν θα πεθάνω».
Για να μην τα πολυλογώ τους επόμενους τρεις μήνες, την έβγαλα με επισκέψεις σε όλες τις ειδικότητες γιατρών και με ένα σκασμό εξετάσεις. Κάθε φορά έφευγα από τους γιατρούς απογοητευμένη γιατί όπως μου έλεγαν «δεν έχεις τίποτα». Μα πως, εγώ ένιωθα ότι δεν είμαι καλά, κάτι έχω αλλά δεν μπορώ να το βρω μόνη μου. Βοηθήστε με.
Ξεφυλλίζοντας μια μέρα ένα περιοδικό από το φαρμακείο, έπεσα σε ένα θέμα που μιλούσε για τις κρίσεις πανικού. Πρώτη φορά άκουγα κάτι τέτοιο. Διαβάζοντας ένα ένα τα συμπτώματα άρχιζα να νιώθω ότι επιτέλους ξέρω τι έχω. «Δεν είμαι τρελή. Ξέρω επιτέλους τι έχω» είπα τρέχοντας στους γονείς μου. Αυτή ήταν και η αρχή της θεραπείας.
Μόλις διάβασα για το τι είναι αυτό που μου συμβαίνει, διάβασα πολύ, μα πάρα πολύ για τις κρίσεις πανικού και έτσι άρχισα να επανακτώ τον έλεγχο. Άρχισα να νιώθω καλύτερα και να μιλάω σε φίλους και γνωστούς. Εκείνη την εποχή τα θέματα ψυχολογίας ήταν άγνωστα στο ευρύ κοινό και επίσης αποτελούσαν ταμπού. Όμως εγώ ένιωθα την ανάγκη να το συζητήσω. Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνη.
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι παραδέχονταν ότι έχουν ταλαιπωρηθεί και αυτοί από τις κρίσεις πανικού και τις αγχώδεις διαταραχές. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Συνέβαινε και σε ανθρώπους που δεν το περίμενα. Τότε κατάλαβα ότι οι κρίσεις πανικού δεν συμβαίνουν σε αδύναμους ανθρώπους. Δεν είναι ένδειξη αδυναμίας ή ανικανότητας. Ποιος αδύναμος άνθρωπος άλλωστε τα βάζει με τον πανικό;
